Niemand reageerde – ‘Jullie Europeanen zijn echte fagots!’ Het is 7.08 uur. Ik zit vroeg in de ochtend bij Starbucks CS te werken aan mijn tussentijdse evaluatie Klinisch Pastorale Vorming. Deze klus moet echt af. Al mijn groepsleden hebben hem allang ingeleverd. Plotseling loopt er een jongeman van een jaar of dertig het pand op het Centraal Station binnen en begint te schreeuwen: ‘Jullie Europeanen zijn echte fagots!’ Nee, schreeuwen is het woord niet. Maar zo kwam het wel over omdat het best heftig was. Opeens realiseer je je dat je oog in oog staat met iemand die geradicaliseerd zou kunnen zijn. Omdat de toon waarop hij het zei eerder een roepen was dan een schreeuwen werd al snel duidelijk dat het niet echt bedreigend was. Hij herhaalde zijn tirade zo’n tien keer. Ondertussen liep hij met zijn hoodie door de zaak en keek de mensen aan, al roepend. ‘Jullie Europeanen zijn echte fagots!’ Het kwam hard binnen. Hij zag er normaal uit. Ik voelde zijn frustratie. Ik had de neiging om met hem in gesprek te gaan, maar bedacht me dat ik daarvoor achter hem aan zou moeten lopen. Hier te midden van al deze mensen had een gesprek geen zin. Ik bleef zitten. Na geen enkele reactie te hebben gescoord, liep hij weer naar buiten. Niemand had hem gevoed in zijn boosheid. Maar niemand had hem ook serieus genomen. Ik voelde me sterk ontregeld na zijn vertrek. Had zo graag met hem gesprek willen gaan. Maar deze evaluatie moest nu echt de deur uit. Wat heb ik toch een slecht gevoel voor prioriteit soms. Of niet. Mooi wel, die verwarring.
Met een groet,
Karl van Klaveren
————————–
Foto: Sybren Stüvel – Frustration (was: threesixtyfive | day 244)
