Even een groet – 98

“Weer zo’n dag die veel mensen het liefst zouden vergeten … regen, regen en nog eens regen …” De weerman typeert de nacht en de dag vanwaaruit ik zojuist naar binnen ben gestapt. Ik hoor het hem zeggen terwijl ik een warme douche neem. Op de achtergrond klinkt vanuit mijn telefoon het journaal in de stenen ruimte. Ik moet glimlachen. Hij heeft gelijk. En toch ook niet. Ook ik ben verkleumd door alle regen die de afgelopen 24 uur is gevallen. Je zou jezelf een andere dag wensen. Maar zodra ik in bed stap zoek ik ongeduldig naar de foto die ik een half uur eerder maakte. Het gebeurde als in een flits terwijl ik door de stromende regen op het Spui naar de tram rende.

Intuïtief voelde ik aan dat het een bijzonder plaatje zou worden. Ik had er nauwelijks oog voor op het moment zelf, maar het oog van de camera registreerde het beeld dat ik zag perfect. Misschien nog wel mooier dan het was. Het apparaat onthulde in zijn objectiviteit de bijna magische werkelijkheid waar ik aan voorbijliep. Een realiteit die ik in mijn haast nauwelijks aandacht gaf. Maar gelukkig voelde ik aan mijn onderbuik dat ik even op de knop van mijn camera moest drukken. Heel even. En toen de tram in.

“Metafysische schilderkunst zoekt een verborgen werkelijkheid,” lees ik als ik me in bed voorbereid op de opening van een tentoonstelling aanstaande zaterdag in de Houtrustkerk. Arnold Ziegelaar exposeert daar werk waaraan hij de term ‘metafysische schilderkunst’ verbindt. Het is een oude Italiaanse kunststroming uit het begin van de 20e eeuw, waarin de kunstenaar een ziener wordt, die het alledaagse op een nieuwe wijze toont. “Het schilderij is een instrument om de sluier te lichten die ons denken over de werkelijkheid legt,” lees ik in ons jaarprogramma. Woorden waarmee Arnold Ziegelaar zijn eigen werk duidt. Hij zal het zaterdag in een korte lezing hebben over ‘Aardse mystiek’, waarover hij ook een boek schreef. Terwijl de slaap me overmant, denk ik: dat is precies wat ik in die flits ervaarde.